«Καλύτερα να είχα πεθάνει!» Μια συνηθισμένη φράση για έναν ναρκομανή στη χρήση, και δικαιολογημένα. Δεν περιμέναμε τίποτε άλλο από τη μιζέρια που ξέραμε. Η θέλησή μας για ζωή ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ασθενική. Η συναισθηματική χρεοκοπία, το πνευματικό αδιέξοδο και η συντριπτική συνειδητοποίηση πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ, είχαν παγιωθεί μέσα μας. Σχεδόν χωρίς ελπίδα, δεν είχαμε ιδέα για τη ζωή που χάναμε.
Η αναγέννηση των συναισθημάτων, του πνεύματος και της σωματικής μας υγείας χρειάζεται χρόνο. Όσο περισσότερο κερδίζουμε εμπειρία ζώντας, κι όχι απλά επιβιώνοντας, τόσο περισσότερο καταλαβαίνουμε πόσο πολύτιμη και απολαυστική μπορεί να είναι η ζωή. Το να ταξιδεύουμε, να παίζουμε με ένα μικρό παιδί, να κάνουμε έρωτα, να διευρύνουμε τους διανοητικούς μας ορίζοντες και να δημιουργούμε σχέσεις, είναι κάποιες από τις αναρίθμητες δραστηριότητες που δηλώνουν ότι είμαστε ζωντανοί. Ανακαλύπτουμε τόσα πολλά απ’ τα οποία αντλούμε χαρά και νιώθουμε ευγνωμοσύνη που μας έχει δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία.
Αν είχαμε πεθάνει στον ενεργό εθισμό, δε θα είχαμε την ευκαιρία να νιώσουμε τις τόσες χαρές της ζωής. Κάθε μέρα ευχαριστούμε μία Δύναμη μεγαλύτερη από εμάς που είμαστε και σήμερα ζωντανοί και καθαροί.
