Καθώς μαθαίνουμε να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας, μπορούμε να αρχίσουμε να βλέπουμε τους άλλους με την ανάλογη αποδοχή και ανεκτικότητα.
Mόνο για σήμερα, “Προσδοκίες”, 29 Ιουλίου
Το να δουλεύουμε το πρόγραμμα του ΝΑ ξεδιπλώνει μια σημαντική ανάγκη για αυτοαποδοχή, και σιγά-σιγά προχωράμε σε αυτό το ταξίδι. Η εργασία μας αποκαλύπτει επίσης ότι οι άνθρωποι που μας ενοχλούν περισσότερο είναι και από τους μεγαλύτερους δασκάλους μας. Ακριβώς όπως κι εμείς, αξίζουν την αποδοχή και την εμπάθεια μας. Υπάρχει μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ της αυτοαποδοχής και της ανοχής όσων μας ενοχλούν. Το μαθαίνουμε αυτό από τη σκληρή αλήθεια ότι συχνά μοιραζόμαστε κάποια πολύ παρόμοια χαρακτηριστικά με αυτούς τους ανθρώπους. Καθώς παρέχουμε την χάρη και την εκτίμηση σε άλλους ελαττωματικούς ανθρώπους της ζωής μας, συχνά μας είναι ευκολότερο να αντιμετωπίζουμε με την ίδια συμπόνια και τον λιγότερο τέλειο εαυτό μας.
Αλλά από την άλλη, πώς είναι η ανεκτικότητα μια πνευματική αρχή; Δεν θα έπρεπε απλώς να είμαστε άνευ όρων στοργικοί και να αποδεχόμαστε τους πάντες; “Νωρίτερα στην ανάρρωσή μου”, παρατήρησε ένα μέλος, “απέρριψα την ανοχή ως πνευματική αρχή, επειδή όταν την εφάρμοζα απέναντι στο άτομο που με τρέλαινε, δεν υπήρχε τίποτα πνευματικό στο κεφάλι μου. Ήθελα να πάω κατευθείαν στην αποδοχή … ή να τους βγάλω τα μάτια. Τώρα όμως τη βλέπω ως μια πράξη αγάπης”.
“Η ανεκτικότητα, στο μυαλό μου”, απάντησε ένα άλλο μέλος, “είναι σαν μια πνευματική αρχή που αποτελεί μια στάση. Είναι μια ενδιάμεση στάση σε μια πτήση πολλών ενδιάμεσων σταθμών στο δρόμο για τον τελικό προορισμό μας: την αποδοχή”.
“Ή είναι μια πνευματική αρχή του μεζές”, αστειεύτηκε ένα άλλο μέλος. “Το τρώτε πρώτα, για να ξεκουραστείτε πριν από το ορεκτικό της ενσυναίσθησης.Και ίσως η άνευ όρων αγάπη να είναι το επιδόρπιο”.
Όπως και να το κάνουμε, η ανεκτικότητα μας βοηθά να καταπολεμήσουμε τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες που θέτουμε στη συμπεριφορά των άλλων και στη δική μας πνευματική κατάσταση.
Όπως και να το κάνουμε, η ανεκτικότητα μας βοηθά να καταπολεμήσουμε τις μη ρεαλιστικές προσδοκίες που θέτουμε στη συμπεριφορά των άλλων και στη δική μας πνευματική κατάσταση. Είτε την ασκούμε με ανοιχτή καρδιά είτε με σφιγμένα δόντια, μας βοηθάει να μην ενεργούμε με φόβο ή θυμό ή να μην εκφράζουμε την ανυπομονησία μας με άλλους που μπορεί να μην έχουν προχωρήσει τόσο πολύ στο ταξίδι τους όσο πιστεύουμε εμείς.
Σήμερα, όταν εξασκώ την ανεκτικότητα, θα ξέρω ότι σχετίζεται άμεσα με το επίπεδο της αυτοαποδοχής μου. Θα προσπαθήσω να αφήσω τους ανθρώπους να είναι εκεί που είναι και θα επικεντρωθώ στο τι μπορώ να αλλάξω πάνω μου για να προσκαλέσω τη γαλήνη.
