Ο εθισμός μάς έκανε να σκεφτόμαστε σχεδόν αποκλειστικά και μόνο τον εαυτό μας. Ακόμα και οι προσευχές μας, αν ποτέ προσευχόμασταν, ήταν εγωκεντρικές. Ζητούσαμε από τον Θεό να φτιάξει τα πράγματα για εμάς ή να μας ξελασπώσει. Γιατί; Επειδή δε θέλαμε να ζούμε με τα προβλήματα που είχαμε δημιουργήσει από μόνοι μας. Ήμασταν ανασφαλείς. Πιστεύαμε πως η ζωή ήταν μόνο για να παίρνουμε, και πάντα θέλαμε περισσότερο.
Και στην ανάρρωση παίρνουμε κάτι περισσότερο, και δεν είναι μόνο το να μην κάνουμε χρήση. Η πνευματική αφύπνιση που βιώνουμε μέσα από τη δουλειά μας με τα Δώδεκα Βήματα μάς αποκαλύπτει μια ζωή που ποτέ δε φανταζόμασταν. Δε χρειάζεται πλέον να ανησυχούμε για το αν θα έχουμε όσα χρειαζόμαστε, γιατί μαθαίνουμε να βασιζόμαστε σε μια στοργική Ανώτερη Δύναμη που ικανοποιεί όλες τις καθημερινές μας ανάγκες. Ανακουφισμένοι από την αδιάκοπη ανασφάλειά μας, δε βλέπουμε πια τον κόσμο ανταγωνιστικά για την εκπλήρωση των επιθυμιών μας. Αντιθέτως, βλέπουμε τον κόσμο σαν ένα μέρος όπου ζούμε βιώνοντας την αγάπη που μας έχει δείξει η Ανώτερή μας Δύναμη. Στις προσευχές μας δε ζητάμε άμεση ικανοποίηση για μας, αλλά τη δύναμη να μπορούμε να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
Η ανάρρωση μάς ξυπνάει από τον εφιάλτη του εγωκεντρισμού, της διαρκούς πάλης και της ανασφάλειας, που είναι ο πυρήνας της αρρώστιας μας. Βιώνουμε μια καινούργια πραγματικότητα, όπου ό,τι είναι σημαντικό για μας μπορούμε να το διατηρήσουμε μόνο χαρίζοντάς το.
