«Μα δεν καταλαβαίνετε!» φωνάζαμε προσπαθώντας να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας. «Είμαι διαφορετικός! Είμαι σε τραγική κατάσταση!» Αυτά λέγαμε κάθε λίγο και λιγάκι όταν κάναμε χρήση, είτε γιατί δεν θέλαμε να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των πράξεών μας, είτε για να αποφύγουμε τους κανόνες που ίσχυαν για όλους τους άλλους. Αυτά μπορεί να βροντοφωνάζαμε στην πρώτη μας συγκέντρωση. Μάλιστα, ίσως να τα έχουμε ξαναπεί πρόσφατα.
Πολλοί από εμάς νιώθουμε διαφορετικοί ή μοναδικοί. Ως ναρκομανείς, οποιοσδήποτε λόγος μπορεί να είναι αρκετός για να μας απομονώσει. Αλλά καμία δικαιολογία δεν μπορεί να μας βγάλει από το δρόμο της ανάρρωσης, τίποτα δεν μας καθιστά ακατάλληλους για το πρόγραμμα – ούτε κάποια σοβαρή ασθένεια, ούτε η φτώχεια, ούτε κάτι άλλο. Χιλιάδες ναρκομανείς μπήκαν στο δρόμο της ανάρρωσης, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετώπισαν. Δουλεύοντας το πρόγραμμα αναπτύχθηκαν πνευματικά, παρά τις δυσκολίες ή ίσως εξαιτίας αυτών.
Οι καταστάσεις που περνάει ο καθένας μας και οι διαφορές μας σαν άνθρωποι, δεν έχουν καμία σημασία όταν πρόκειται για την ανάρρωση. Όταν αφήνουμε κατά μέρος τη μοναδικότητά μας και παραδινόμαστε σε αυτόν τον απλό τρόπο ζωής, τότε νιώθουμε ότι ανήκουμε σε ένα ευρύτερο σύνολο. Και όταν νιώθουμε ότι ανήκουμε σε κάτι μεγαλύτερο, αποκτούμε κουράγιο για να προχωρήσουμε στη ζωή, και στα δύσκολα και στα εύκολα.
