Γελάμε σήμερα όταν θυμόμαστε πόσο επιφυλακτικοί ήμασταν όσον αφορά την παράδοσή μας στο πρόγραμμα. Όταν κάναμε χρήση είχαμε την ψευδαίσθηση ότι είχαμε μια γεμάτη και υπέροχη ζωή κι ότι αν σταματούσαμε τα ναρκωτικά θα ήταν σαν να καταδικαζόμασταν σε ισόβια καταναγκαστικά έργα. Στην πραγματικότητα, ίσχυε ακριβώς το αντίθετο. Η ζωή μας ήταν άθλια, αλλά φοβόμασταν να αφήσουμε αυτή τη γνώριμη μιζέρια για την αβεβαιότητα της ανάρρωσης.
Καμιά φορά και στην ανάρρωση νιώθουμε μιζέρια, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο. Κανείς δε μας αναγκάζει να δουλέψουμε τα Βήματα, να πάμε στις συγκεντρώσεις ή να έχουμε υποστηρικτή. Κανείς δε θα μας βάλει με το ζόρι να κάνουμε όσα χρειάζεται για να απαλλαγούμε από τον πόνο. Έχουμε όμως επιλογή. Έχουμε ήδη επιλέξει να απαλλαγούμε από τη μιζέρια της χρήσης για να βρούμε τη νηφαλιότητα της ανάρρωσης. Σήμερα, αν είμαστε έτοιμοι να ανταλλάξουμε τη μιζέρια μας με λίγη γαλήνη, έχουμε τα μέσα να το κάνουμε αυτό – αρκεί να το θέλουμε.