Μερικοί από εμάς μπαίνουμε στην ανάρρωση πολύ φοβισμένοι και γεμάτοι ανασφάλεια. Νιώθουμε αδύναμοι και μόνοι. Δεν ξέρουμε ποιο δρόμο να ακολουθήσουμε και πού να στραφούμε. Ακούμε ότι αν πιστέψουμε έστω και λίγο σε μία Δύναμη μεγαλύτερη από τον εαυτό μας, θα βρούμε εκεί ασφάλεια και καθοδήγηση. Αυτή την αίσθηση ασφάλειας και δύναμης την έχουμε ανάγκη. Πίστη όμως δεν αποκτάμε από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται να αφιερώσουμε χρόνο και προσπάθεια.
Η αρχή γίνεται όταν ζητάμε βοήθεια από την Ανώτερή μας Δύναμη και, όταν τη λάβουμε, δεν ξεχνάμε από πού προήλθε αυτή η βοήθεια. Η λιγοστή πίστη που έχουμε τον πρώτο καιρό, θρέφεται με την καθημερινή προσευχή. Η πίστη μας μεγαλώνει καθώς μαθαίνουμε να δεχόμαστε τη ζωή με τους όρους της. Και μια μέρα συνειδητοποιούμε ότι η πίστη μας έχει μεγαλώσει ανέλπιστα. Δεν μας γλιτώνει από τις δυσκολίες της ζωής, αλλά γνωρίζουμε ότι μας προσφέρει ένα ασφαλές καταφύγιο.
