Η παράδοση και η αποδοχή είναι κάτι σαν το ξελόγιασμα και την αγάπη. Το ξελόγιασμα συμβαίνει όταν γνωρίσουμε έναν άνθρωπο πολύ ξεχωριστό. Για να ξελογιαστούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να διακρίνουμε το αντικείμενο του πόθου μας. Για να γίνει το ξελόγιασμα αγάπη, όμως, απαιτείται πολύ μεγάλη προσπάθεια. Αυτή η πρώτη επαφή μεταξύ δύο ανθρώπων χρειάζεται χρόνο και υπομονή για να εξελιχθεί σε ένα δεσμό που αντέχει στο χρόνο.
Το ίδιο συμβαίνει με την παράδοση και την αποδοχή. Παραδινόμαστε όταν αναγνωρίζουμε την ανισχυρότητά μας. Σταδιακά, φτάνουμε να πιστεύουμε πως μια Δύναμη μεγαλύτερη από εμάς μπορεί να μας προσφέρει τη φροντίδα που χρειαζόμαστε. Η παράδοση γίνεται αποδοχή όταν αφήνουμε αυτή τη Δύναμη να μπει στη ζωή μας. Παίρνουμε την απογραφή μας και αφήνουμε τον Θεό να μας δει ακριβώς όπως είμαστε. Καθώς επιτρέπουμε στον Θεό της κατανόησής μας να φτάσει στα βάθη της ψυχής μας, δεχόμαστε όλο και περισσότερο τη φροντίδα Του. Ζητάμε από αυτή τη Δύναμη να μας απαλλάξει από τις ατέλειές μας και, όπου έχουμε σφάλει, να μας βοηθήσει να κάνουμε επανορθώσεις. Είμαστε πια έτοιμοι να ακολουθήσουμε έναν καινούργιο τρόπο ζωής, βελτιώνοντας τη συνειδητή επαφή μας και απολαμβάνοντας από την Ανώτερή μας Δύναμη φροντίδα, καθοδήγηση και κουράγιο σε διαρκή βάση,
Η παράδοση, όπως και το ξελόγιασμα, μπορεί να είναι η αφετηρία για μια σχέση ζωής. Για να περάσουμε, όμως, από την παράδοση στην αποδοχή, πρέπει να αφήσουμε τον Θεό της κατανόησής μας να μας φροντίζει κάθε μέρα.
