Η χρήση δεν ήταν παίξε-γέλασε. Αρκετοί από εμάς φτάσαμε πολύ κοντά στο θάνατο. Αλλά όταν κλαιγόμαστε συνέχεια για την αρρώστια μας, την καταριόμαστε για το κακό που μας έκανε ή βουλιάζουμε στην αυτολύπη, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να μένουμε στην πικρία και τη μνησικακία. Όταν τελειώσει η πικρία και αρχίσει η αποδοχή, μπορούμε πια να περπατήσουμε το δρόμο που οδηγεί στην ελευθερία και την πνευματική ανάπτυξη.
Δεν μπορούμε να αρνηθούμε το γεγονός ότι υποφέραμε από τον εθισμό. Κι όμως, χάρη σ’ αυτή την αρρώστια φτάσαμε στους Ναρκομανείς Ανώνυμους· χωρίς αυτήν ούτε θα είχαμε αναζητήσει ούτε θα είχαμε βρει την ευλογία της ανάρρωσης. Ο εθισμός μάς απομόνωσε με τέτοια σκληρότητα, που διψάσαμε για ουσιαστική επικοινωνία με άλλους ανθρώπους. Μας βασάνισε τόσο πολύ, που αποκτήσαμε την απαραίτητη εμπειρία να βοηθάμε άλλους, μ’ έναν τρόπο που μόνο εμείς μπορούμε. Μας γονάτισε, δίνοντάς μας έτσι τη δυνατότητα να παραδοθούμε στη φροντίδα μιας στοργικής Ανώτερης Δύναμης.
Δεν θα ευχόμασταν σε κανέναν να έχει την αρρώστια του εθισμού. Η πραγματικότητα είναι όμως, ότι ως ναρκομανείς την έχουμε την αρρώστια του εθισμού και, αν μη τι άλλο, χωρίς αυτήν μπορεί να μην είχαμε ποτέ την ευκαιρία να ξεκινήσουμε αυτό το πνευματικό ταξίδι. Χιλιάδες άνθρωποι αναζητούν σε όλη τους τη ζωή κάτι σαν αυτό που έχουμε βρει στους Ναρκομανείς Ανώνυμους: συμπόρευση και αλληλοϋποστήριξη, νόημα στη ζωή και μια συνειδητή επαφή με μια Ανώτερη Δύναμη. Σήμερα νιώθουμε ευλογημένοι που φτάσαμε εδώ που είμαστε, ό,τι κι αν ήταν αυτό που μας οδήγησε εδώ.
