Πολλοί από εμάς έχουμε ακούσει όντως συναρπαστικούς ομιλητές σε συνέδρια των Ναρκομανών Ανωνύμων. Θυμόμαστε τις αντιδράσεις του κοινού να κυμαίνονται από δάκρυα ταύτισης σε ξεσπάσματα γέλιου. «Κάποια μέρα», μπορεί να σκεφτούμε, «θα είμαι κι εγώ κεντρικός ομιλητής σε κάποιο συνέδριο».
Ωστόσο, για πολλούς από εμάς, αυτή η μέρα δεν έχει έρθει ακόμα. Πού και πού μας καλούν να μιλήσουμε σε κάποια συγκέντρωση στην περιοχή που μένουμε. Ίσως να μιλήσουμε σε κάποιο εργαστήριο συνεδρίου. Αλλά ακόμα και μετά από τόσο καιρό, δεν είμαστε «οι συγκλονιστικοί ομιλητές των συνεδρίων», και δεν πειράζει. Έχουμε μάθει πως έχουμε κι εμείς ένα ξεχωριστό μήνυμα να μοιραστούμε, κι ας είναι μόνο στη συγκέντρωση της περιοχής μας, με δεκαπέντε ή είκοσι μέλη.
Ο καθένας από μας έχει μονάχα τη δική του ιστορία να πει, και αυτό είναι όλο. Δεν μπορούμε να πούμε την ιστορία κάποιου άλλου. Κάθε φορά που παίρνουμε το λόγο, πολλοί από εμάς συνειδητοποιούμε πως ξαφνικά ξεχνάμε τις έξυπνες ατάκες και τις αστείες ιστορίες που είχαμε σκεφτεί. Έχουμε όμως κάτι να προσφέρουμε. Μεταφέρουμε το μήνυμα της ελπίδας – μπορούμε και πράγματι αναρρώνουμε από τον εθισμό. Και αυτό είναι αρκετό.
