Η χρήση μάς απομάκρυνε από την κοινωνία και μας απομόνωνε. Στον πυρήνα αυτής της αποξένωσης υπήρχε ο φόβος. Πιστεύαμε ότι αν επιτρέπαμε σε άλλους ανθρώπους να μας γνωρίσουν, το μόνο που θα βλέπανε είναι το πόσο προβληματικοί ήμασταν. Σαν αποτέλεσμα, θεωρούσαμε σίγουρο ότι θα μας απέρριπταν.
Όταν κάνουμε την πρώτη μας συγκέντρωση στο ΝΑ, συνήθως μας κάνει μεγάλη εντύπωση η οικειότητα και η συντροφικότητα που έχουν μεταξύ τους οι ναρκομανείς σε ανάρρωση. Κι εμείς μπορούμε άμεσα να γίνουμε κομμάτι αυτής της αδελφότητας, αρκεί να το επιτρέψουμε στον εαυτό μας. Μια καλή αρχή μπορεί να είναι να πηγαίνουμε για καφέ με τα μέλη μετά τη συγκέντρωση.
Σε αυτές τις συναντήσεις μπορούμε να χαλαρώσουμε λίγο τις άμυνες που έχουμε με τους άλλους ανθρώπους κι έτσι να μάθουμε πράγματα για τον εαυτό μας και για τα άλλα μέλη του ΝΑ. Μερικές φορές, μας είναι πιο εύκολο να μοιραστούμε σε ένα άλλο μέλος πράγματα που δύσκολα θα λέγαμε σε μια ομάδα. Κουβεντιάζουμε για οποιοδήποτε θέμα σε αυτές τις συναντήσεις, που μπορεί να τραβήξουν για ώρες, κι έτσι δημιουργούμε βαθιές, δυνατές φιλίες.
Έχουμε βρει καινούργιους φίλους στο ΝΑ και δεν χρειάζεται πια να ζούμε στην απομόνωση. Μπορούμε να είμαστε κομμάτι ενός μεγάλου συνόλου, της Αδελφότητας των Ναρκομανών Ανωνύμων.
