Όταν ήμασταν στη χρήση, πολλοί από εμάς περνούσαμε τον περισσότερο χρόνο μόνοι μας, αποφεύγοντας τους άλλους – ιδίως όσους δεν έκαναν χρήση. Μετά από τόση απομόνωση, δεν είναι πάντα εύκολο να βρούμε τη θέση μας σε μια αδελφότητα γεμάτη κόσμο και φασαρία. Μπορεί να συνεχίζουμε να νιώθουμε μόνοι, εστιάζοντας στις διαφορές παρά στις ομοιότητές μας. Επίσης, τα έντονα συναισθήματα που συχνά βιώνουμε στην αρχή της ανάρρωσής μας –φόβος, θυμός, καχυποψία– μας κρατούν στην απομόνωση. Μπορεί να νιώθουμε σαν εξωγήινοι αλλά χρειάζεται να θυμόμαστε ότι αυτό είναι δικό μας – δε φταίει το ΝΑ.
Στους Ναρκομανείς Ανώνυμους μάς δίνεται μια πολύτιμη ευκαιρία να κάνουμε φίλους. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν όσο κανένας άλλος. Μας ενθαρρύνουν να μοιραστούμε μαζί τους τα συναισθήματά μας, τα προβλήματά μας, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας. Σιγά-σιγά, η αναγνώριση και η ταύτιση που βρίσκουμε στο ΝΑ γιατρεύει τον πόνο της απομόνωσης, ξαναφέρνοντάς μας σε επαφή με την καρδιά μας. Όπως έχουμε ακούσει να λένε, το πρόγραμμα δουλεύει αν το επιτρέψουμε.
