Είμαστε εξίσου ανίσχυροι απέναντι στον εθισμό ενός άλλου ανθρώπου όσο και στο δικό μας, αν και ίσως μας είναι πολύ δύσκολο στην πραγματικότητα να δεχτούμε αυτή την αλήθεια. Το γεγονός ότι εμείς αφυπνιστήκαμε πνευματικά μπορεί να μας κάνει να πιστέψουμε πως είμαστε ικανοί να πείσουμε έναν άλλο ναρκομανή να μπει στην ανάρρωση. Όμως, υπάρχουν όρια στο πόσο μπορούμε να βοηθήσουμε εμείς έναν ναρκομανή.
Δεν μπορούμε να αναγκάσουμε κανέναν να σταματήσει τη χρήση. Δεν μπορούμε να δώσουμε σε κανέναν ναρκομανή αυτά που έχουμε κερδίσει από τα Βήματα ή να ωριμάσουμε εμείς για αυτόν. Δεν μπορούμε να τον λυτρώσουμε από τη μοναξιά του ή τον πόνο του. Δεν μπορούμε να πούμε τίποτα σε έναν φοβισμένο ναρκομανή, που θα τον πείσει να αφήσει τη γνώριμη μιζέρια του εθισμού για την ανάρρωση που του είναι άγνωστη και τον τρομάζει. Δεν μπορούμε να μπούμε στη θέση του άλλου ανθρώπου, να αλλάξουμε τους στόχους του ή να αποφασίσουμε για λογαριασμό του τι είναι καλύτερο για αυτόν.
Όμως, αν δεν προσπαθήσουμε να ελέγξουμε τον εθισμό ενός άλλου ναρκομανή, ίσως και να μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε. Μπορεί να ωριμάσει αν του επιτρέψουμε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητά του, όσο οδυνηρή κι αν είναι. Μπορεί να γίνει πιο λειτουργικός, ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα, αρκεί να μην προσπαθήσουμε να το κάνουμε εμείς γι’ αυτόν. Μπορεί να αναλάβει την ευθύνη της δικής του ζωής, εάν δεν την αναλάβουμε εμείς γι’ αυτόν. Όταν τα δεχτούμε όλα αυτά, θα είμαστε σε θέση να εκπληρώσουμε τον πρωταρχικό σκοπό του προγράμματος: να μεταφέρουμε το μήνυμα και όχι τον ναρκομανή.
