Πολλοί από εμάς προερχόμαστε από υπερβολικά προβληματικές οικογένειες. Υπάρχουν φορές που η παραφροσύνη μέσα στην οικογένειά μας δεν αντέχεται. Μερικές φορές νιώθουμε ότι θέλουμε να φτιάξουμε τη βαλίτσα μας και να φύγουμε όσο πιο μακριά γίνεται.
Προσευχόμαστε η οικογένειά μας να ακολουθήσει κι αυτή το δρόμο της ανάρρωσης, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Κάποιες φορές, παρ’ όλο που κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να μεταφέρουμε το μήνυμα, συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε αυτούς που αγαπάμε περισσότερο. Η συλλογική εμπειρία μάς δείχνει ότι συνήθως δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε γιατί εμπλεκόμαστε συναισθηματικά μαζί τους. Μαθαίνουμε ότι θα ήταν καλύτερο να τους αφήσουμε στη φροντίδα της Ανώτερής μας Δύναμης.
Ανακαλύπτουμε ότι όταν δεν προσπαθούμε πλέον να λύσουμε τα προβλήματα των μελών της οικογένειάς μας, τους δίνουμε το χώρο που χρειάζονται για να τακτοποιήσουν τις δικές τους υποθέσεις. Όταν τους θυμίζουμε ότι δεν μπορούμε να λύσουμε εμείς τα προβλήματά τους, αποκτούμε την ελευθερία να ζήσουμε τη δική μας ζωή. Έχουμε την πίστη ότι ένας στοργικός Θεός θα φροντίσει τους συγγενείς μας. Συχνά, το καλύτερο που έχουμε να προσφέρουμε στους αγαπημένους μας είναι το ζωντανό παράδειγμα που δίνουμε στην πορεία της ανάρρωσής μας. Για να προστατεύσουμε την οικογένειά μας και τον ίδιο μας τον εαυτό, πρέπει να αφήσουμε τους συγγενείς μας να βρουν το δικό τους δρόμο στην ανάρρωση.
