Υπάρχουν μέρες που μερικοί από εμάς βουλιάζουμε στην αυτολύπη. Είναι εύκολο να συμβεί. Μπορεί να έχουμε προσδοκίες για το πώς θα έπρεπε να είναι η ζωή μας στην ανάρρωση, οι οποίες όμως δεν εκπληρώνονται πάντα. Ίσως προσπαθήσαμε να ελέγξουμε κάποιον χωρίς επιτυχία. Ίσως πιστεύουμε ότι κάτι δεν πάει καλά με τις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε. Μπορεί να συγκριθήκαμε με άλλους ναρκομανείς στην ανάρρωση και να νιώσαμε κατώτεροι. Όσο προσπαθούμε σώνει και καλά η ζωή μας να φτάσει στο ύψος των προσδοκιών μας, τόσο πιο άβολα νιώθουμε. Μπαίνουμε σε αυτολύπη όταν ζούμε σύμφωνα με τις προσδοκίες μας και όχι σύμφωνα με την πραγματικότητα.
Όταν η ζωή δεν κυλάει σύμφωνα με τις προσδοκίες μας, συνήθως δε φταίει η ζωή, αλλά οι προσδοκίες μας. Αρχικά συγκρίνουμε το πώς είναι η ζωή μας σήμερα, σε σχέση με το πώς ήταν κάποτε, κι έτσι μεγαλώνει η ευγνωμοσύνη μας για την ανάρρωση. Μπορούμε να συνεχίσουμε να καλλιεργούμε την ευγνωμοσύνη απαριθμώντας τα όμορφα πράγματα στη ζωή μας και να νιώθουμε καλά που η πραγματικότητα δεν προσαρμόζεται στις προσδοκίες μας, αλλά τις υπερβαίνει. Κι αν συνεχίσουμε να δουλεύουμε τα Δώδεκα Βήματα καλλιεργώντας πάντα την ευγνωμοσύνη και την αποδοχή, στο μέλλον μπορούμε να περιμένουμε ακόμα μεγαλύτερη εξέλιξη, ευτυχία και γαλήνη.
Μας έχουν δοθεί πολλά στην ανάρρωση· η καθαρότητα αποφέρει καρπούς. Όταν αποδεχόμαστε τη ζωή μας μόνο για σήμερα, ελευθερωνόμαστε από την αυτολύπη.
