Τους βλέπουμε να έρχονται στην πρώτη τους συγκέντρωση ηττημένοι και καταρρακωμένοι. Είναι εμφανές ότι υποφέρουν και ότι θέλουν βοήθεια. Παίρνουν το λευκό μπρελόκ και με δυσκολία γυρνάνε στη θέση τους.
Κάποια στιγμή τους ξαναβλέπουμε και δείχνουν λίγο καλύτερα. Έχουν βρει υποστηρικτή και παρακολουθούν συγκεντρώσεις κάθε μέρα. Ακόμα δεν μπορούν να μας κοιτάξουν στα μάτια, αλλά φαίνεται στο πρόσωπό τους όταν ταυτίζονται με το μοίρασμά μας. Διακρίνουμε μια αμυδρή ελπίδα στο βλέμμα τους και χαμογελάνε αμήχανα όταν τους προτρέπουμε να συνεχίσουν να έρχονται.
Λίγους μήνες μετά, έχει φτιάξει η στάση του σώματός τους. Μπορούν πλέον να μας κοιτάνε στα μάτια. Δουλεύουν τα Βήματα με τον άνθρωπο που τους υποστηρίζει και το αποτέλεσμα είναι θεραπευτικό. Τους ακούμε να μοιράζονται στις συγκεντρώσεις. Στο τέλος της ομάδας τακτοποιούμε μαζί τις καρέκλες.
Μερικά χρόνια αργότερα, μοιράζονται σε ένα εργαστήριο υπηρεσιών. Είναι αξιόλογοι άνθρωποι, με πολύ χιούμορ. Όταν μας βλέπουν, χαμογελάνε, μας αγκαλιάζουν και μας λένε ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ να τα καταφέρουν χωρίς εμάς. Και μας πιστεύουν όταν τους απαντάμε: «ούτε εμείς χωρίς εσένα».
