Όταν πρωτοήρθαμε στο ΝΑ, είχαμε διάφορες απόψεις σχετικά με το τι είχαμε ανάγκη. Μερικοί από εμάς βάλαμε στόχο να αποκτήσουμε περιουσία. Πιστεύαμε ότι η ανάρρωση ισοδυναμεί με το να είμαστε επιτυχημένοι. Όμως, ανάρρωση δεν σημαίνει επιτυχία. Σήμερα πιστεύουμε ότι η μεγαλύτερή μας ανάγκη είναι για πνευματική καθοδήγηση και κουράγιο.
Το μεγαλύτερο κακό που πάθαμε από τον εθισμό ήταν η ζημιά που προκάλεσε στην πνευματικότητά μας. Το κίνητρό μας για να ζήσουμε καθοριζόταν από τον εθισμό μας: να βρούμε, να πιούμε και να ανακαλύψουμε τρόπους και μεθόδους για να βρούμε περισσότερα. Ήμασταν σκλάβοι της ακατανίκητης ανάγκης μας για ναρκωτικά και είχαμε χάσει κάθε αίσθηση σκοπού και κάθε επαφή με τον κόσμο. Ήμασταν πνευματικά νεκροί.
Αργά ή γρήγορα συνειδητοποιούμε ότι η μεγαλύτερή μας ανάγκη στην ανάρρωση είναι «η γνώση της θέλησης του Θεού για μας και η δύναμη να την εκτελέσουμε». Εκεί βρίσκουμε το νόημα και την κατεύθυνση που ο εθισμός μάς είχε στερήσει. Στο θέλημα του Θεού της κατανόησής μας βρίσκουμε ελευθερία από την προσωπική μας θέληση. Όταν δεν ζούμε πλέον μόνο για να ικανοποιούμε τις προσωπικές μας ανάγκες, είμαστε ελεύθεροι να συνυπάρχουμε με τους άλλους επί ίσοις όροις.
Δεν είναι κακό το να είναι κάποιος επιτυχημένος. Ωστόσο, χωρίς την πνευματική διάσταση που προσφέρει το πρόγραμμα του ΝΑ, η μεγαλύτερή μας ανάγκη στην ανάρρωση δεν ικανοποιείται, άσχετα με το πόσο «επιτυχημένοι» είμαστε.
