Οικειότητα είναι να μοιραζόμαστε τις πιο βαθιές μας σκέψεις και συναισθήματα με έναν άλλο άνθρωπο. Πολλοί από εμάς λαχταράμε τη ζεστασιά και τη συντροφικότητα που φέρνει η οικειότητα, αλλά αυτά τα πράγματα απαιτούν προσπάθεια. Στη χρήση μάθαμε να φυλαγόμαστε από τους άλλους, για να μη ρισκάρουμε το πιώμα μας. Στην ανάρρωση, μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε τους άλλους. Η οικειότητα μάς καλεί να ρίξουμε τις άμυνές μας. Για να νιώσουμε τη σύνδεση που φέρνει η οικειότητα, πρέπει να επιτρέψουμε στους άλλους να έρθουν κοντά μας – στον πραγματικό μας εαυτό.
Αν θέλουμε όντως να μοιραστούμε τον βαθύτερο εαυτό μας, πρέπει καταρχήν να έχουμε εμείς οι ίδιοι μια ιδέα για το ποιοι πραγματικά είμαστε. Κάνουμε τακτική απογραφή της ζωής μας, για να δούμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και τι νιώθουμε. Στη συνέχεια, με βάση αυτή την απογραφή, καλούμαστε με συνέπεια και επιμονή να είμαστε ειλικρινείς με τους φίλους μας.
Η οικειότητα είναι κομμάτι της ζωής, δηλαδή κομμάτι τού να ζούμε καθαροί, και όπως όλα τα πράγματα στην ανάρρωση, έχει ένα τίμημα. Η επίπονη αυτοπαρατήρηση που απαιτεί η οικειότητα μπορεί να είναι σκληρή δουλειά. Και η απόλυτη ειλικρίνεια που συνοδεύει την οικειότητα συχνά περιπλέκει τα πράγματα. Ωστόσο, η λύτρωση που βρίσκουμε στην οικειότητα, από την απομόνωση και τη μοναξιά, αξίζει τον κόπο.
