Το να μάθουμε να εμπιστευόμαστε μας ακούγεται ριψοκίνδυνο. Η εμπειρία μας στη χρήση μάς δίδαξε ότι οι άνθρωποι γύρω μας δεν ήταν άξιοι εμπιστοσύνης. Κυρίως, δεν μπορούσαμε να εμπιστευθούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Σήμερα, όντας στην ανάρρωση, η εμπιστοσύνη είναι ζωτικής σημασίας. Χρειαζόμαστε ένα σημείο αναφοράς, να το πιστέψουμε και να αντλήσουμε ελπίδα από αυτό. Κάποιοι από εμάς το πρώτο που μπορούμε να εμπιστευθούμε είναι τα μοιράσματα άλλων μελών στις συγκεντρώσεις· νιώθουμε μέσα μας ότι λένε αλήθεια.
Είναι πιο εύκολο να ζητάμε βοήθεια έχοντας βρει κάποιον που εμπιστευόμαστε. Και όσο εμπιστευόμαστε αυτόν τον άνθρωπο, μαθαίνουμε να εμπιστευόμαστε και τη δική μας πορεία στην ανάρρωση.
