Δύσκολα ξεχνιέται ο φόβος που νιώσαμε μπαίνοντας στην πρώτη μας συγκέντρωση. Ακόμα κι αν ήρθαμε με κάποιο φίλο, οι περισσότεροι θυμόμαστε πόσο δύσκολο μας ήταν να παρακολουθήσουμε εκείνη την πρώτη συγκέντρωση. Τι ήταν αυτό που μας έκανε να ξανάρθουμε; Οι περισσότεροι θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη το καλωσόρισμα που μας έγινε και μας βοήθησε να νιώσουμε λίγο άνετα. Όταν σηκώναμε το χέρι μας και δηλώναμε νεοφερμένοι, δίναμε την ευκαιρία σε άλλα μέλη να μας πλησιάσουν και να μας καλωσορίσουν.
Μερικές φορές η διαφορά ανάμεσα στον ναρκομανή που φεύγει και δεν ξανάρχεται, και σε αυτόν που μένει και βρίσκει ανάρρωση, δεν είναι παρά μια αγκαλιά από ένα μέλος του ΝΑ. Όταν έχουμε μείνει καθαροί για κάποιο διάστημα, δεν θέλει πολύ για να αποστασιοποιηθούμε από τους νεοφερμένους – έτσι κι αλλιώς, έχουμε δει τόσους και τόσους να έρχονται και να φεύγουν. Κι όμως, τα μέλη με κάποιο χρόνο καθαρότητας μπορούν να λειτουργήσουν καθοριστικά στο αν ένας ναρκομανής θα ξανάρθει ή όχι. Δίνοντας το τηλέφωνό μας, μια αγκαλιά ή καλωσορίζοντας θερμά τον ναρκομανή που ακόμα υποφέρει, βάζουμε σε πράξη τον τρόπο του ΝΑ.
