Στην αρχή της ανάρρωσης, οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε να σκεφτούμε τουλάχιστον έναν άνθρωπο που δεν αντέχαμε. Πιστεύαμε ότι ήταν ο πιο αγενής και ο πιο ενοχλητικός άνθρωπος στο πρόγραμμα. Ξέραμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό –ίσως να εφαρμόσουμε κάποιες αρχές της ανάρρωσης, προκειμένου να ξεπεράσουμε το πώς νιώθαμε γι’ αυτόν τον άνθρωπο– αλλά τι; Ζητήσαμε από τον υποστηρικτή μας καθοδήγηση. Ίσως μας καθησύχασε με ένα συγκαταβατικό χαμόγελο λέγοντάς μας ότι, αν συνεχίσουμε να πηγαίνουμε στο πρόγραμμα, θα δούμε αυτόν τον άνθρωπο να καλυτερεύει. Μας φάνηκε λογικό. Πιστεύαμε ότι τα Βήματα του ΝΑ δουλεύουν για όλους. Αφού δούλευαν για εμάς, θα μπορούσαν να δουλέψουν και για αυτόν.
Πέρασε ο καιρός και, κάποια στιγμή, παρατηρήσαμε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν πια τόσο αγενής και τόσο ενοχλητικός όσο παλιά. Εδώ που τα λέμε, αντέχαμε πια την παρουσία του και ίσως είχε αρχίσει να μας γίνεται και συμπαθής. Εκείνη τη στιγμή χαμογελάσαμε, καταλαβαίνοντας ποιος είχε πραγματικά προοδεύσει. Επειδή συνεχίσαμε να πηγαίνουμε στο πρόγραμμα και να δουλεύουμε τα Βήματα, άλλαξε η αντίληψή μας γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Αυτός που μας φαινόταν τόσο ενοχλητικός, έγινε υποφερτός επειδή εμείς αναπτύξαμε κάποια ανεκτικότητα. Μας φαινόταν πιο συμπαθής γιατί αρχίσαμε να έχουμε περισσότερη αγάπη για τους ανθρώπους.
Άρα ποιος είναι αυτός που καλυτερεύει; Εμείς! Καθώς βάζουμε σε εφαρμογή τις αρχές του προγράμματος, αρχίζουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας διαφορετικά κι έτσι μπορούμε να βλέπουμε με άλλο μάτι και τους ανθρώπους γύρω μας.
