Μετά από δύο-τρία χρόνια στην ανάρρωση, οι περισσότεροι από εμάς αρχίζουμε να νιώθουμε ότι τα πολύ δύσκολα έχουν περάσει. Αν έχουμε δουλέψει τα Βήματα με σοβαρότητα, έχουμε παραδεχτεί σε γενικές γραμμές το παρελθόν κι έχουμε χτίσει γερά θεμέλια για το μέλλον. Έχουμε αρχίσει σιγά σιγά να δεχόμαστε τη ζωή όπως έρχεται. Η εξοικείωση που έχουμε με τα Βήματα μάς επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα σαφώς πιο γρήγορα απ’ ό,τι στο παρελθόν.
Όταν νιώσουμε ότι έχουμε το πρόγραμμα στο τσεπάκι μας, μπορεί να μας βγει η τάση να κάνουμε ένα «διάλειμμα» στην ανάρρωση. Όταν λειτουργούμε έτσι, όμως, παραβλέπουμε τη φύση της αρρώστιας μας. Ο εθισμός είναι υπομονετικός, ύπουλος, προοδευτικός και ανίατος. Είναι επίσης θανατηφόρος – μπορεί να πεθάνουμε από αυτή την αρρώστια, αν σταματήσουμε να την αντιμετωπίζουμε. Για την αντιμετώπιση του εθισμού είναι ζωτικής σημασίας να δουλεύουμε συνεχώς ένα πρόγραμμα ανάρρωσης.
Τα Δώδεκα Βήματα είναι μια διαδικασία, ο δρόμος που ακολουθούμε για να βρισκόμαστε ένα βήμα μπροστά από την αρρώστια μας. Οι συγκεντρώσεις, η σχέση υποστήριξης, οι υπηρεσίες και τα Βήματα έχουν ζωτική σημασία καθ’ όλη την πορεία της ανάρρωσης. Παρά το γεγονός ότι δουλεύουμε το πρόγραμμα διαφορετικά όταν είμαστε πέντε χρόνια καθαροί απ’ ό,τι όταν είμαστε πέντε μήνες καθαροί, ούτε το πρόγραμμα έχει αλλάξει ούτε το χρειαζόμαστε λιγότερο από πριν – αυτό που έχει συμβεί είναι ότι έχει αλλάξει η κατανόησή μας και έχει μεγαλώσει η εμπειρία μας. Για να ανανεώνουμε τη δέσμευσή μας στην ανάρρωση, παραμένουμε σε επαγρύπνηση και αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία που μας παρουσιάζεται για να δουλεύουμε το πρόγραμμα.
