«Θέλω αυτό που θέλω και το θέλω τώρα!» Μέχρι εκεί έφτανε η υπομονή μας όταν κάναμε χρήση. Η εμμονή και ο καταναγκασμός της αρρώστιας μάς έκαναν να σκεφτόμαστε με έναν και μόνο τρόπο∙ όταν θέλαμε κάτι, κόλλαγε το μυαλό μας σε αυτό. Και με τα ναρκωτικά που παίρναμε μάθαμε ότι η άμεση ικανοποίηση έρχεται με το επόμενο πιώμα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από εμάς ήρθαμε στους Ναρκομανείς Ανώνυμους με σχεδόν καθόλου υπομονή.
Το θέμα είναι ότι δεν μπορούμε πάντα να έχουμε αυτό που θέλουμε την ώρα που το θέλουμε. Κάποια από τα «θέλω» μας είναι τελείως ουτοπικά∙ αν το σκεφτούμε λίγο, θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν στέκει να πιστεύουμε ότι αυτά τα «θέλω» θα εκπληρωθούν στη διάρκεια της ζωής μας. Κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε ούτε όλες τις ρεαλιστικές μας επιθυμίες∙ το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να τις πραγματοποιήσουμε όλες με τη μία. Προκειμένου να αποκτήσουμε ή να πετύχουμε ορισμένα πράγματα, θα χρειαστεί να θυσιάσουμε κάποια άλλα.
Στη χρήση αναζητούσαμε την άμεση ικανοποίηση, εξαντλώντας τα πάντα και τους πάντες. Στην ανάρρωση χρειάζεται να μάθουμε να βάζουμε προτεραιότητες, αρνούμενοι μερικές φορές την ικανοποίηση κάποιων επιθυμιών μας, προκειμένου να πετύχουμε μακροπρόθεσμους στόχους που είναι πιο σημαντικοί. Για να το κάνουμε αυτό, χρειάζεται υπομονή. Για να αποκτήσουμε αυτή την υπομονή δουλεύουμε το πρόγραμμα της ανάρρωσης επιζητώντας να αφυπνιστούμε πνευματικά, για να μπορέσουμε να ζήσουμε και να απολαύσουμε τη ζωή με τους δικούς της όρους.
