Η ζωή στη χρήση δεν είχε τίποτα καθαρό – αυτό το ξέρουμε καλύτερα από τον καθένα. Μερικοί από εμάς ήμασταν σε πλήρη εξαθλίωση· αδιαφορούσαμε και για το χώρο όπου ζούσαμε και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Όσο άθλιες όμως και αν ήταν οι εξωτερικές συνθήκες, η βρωμιά που νιώθαμε μέσα μας ήταν πολύ χειρότερη: για τα πράγματα που κάναμε για να βρούμε ναρκωτικά, για τον τρόπο που φερόμασταν σε άλλους ανθρώπους, για το πώς φερόμασταν στον ίδιο μας τον εαυτό. Πολλοί από εμάς θυμόμαστε ατέλειωτα πρωινά να ξυπνάμε με τη λαχτάρα έστω και μια φορά να νιώσουμε καλά με αυτό που είμαστε και αυτό που κάνουμε.
Σήμερα, μένοντας καθαροί, έχουμε την ευκαιρία να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας. Για μας τους ναρκομανείς, το να ζούμε καθαροί ξεκινά από τη στιγμή που σταματάμε τη χρήση – εδώ που τα λέμε, αυτό είναι κυρίως το νόημα του όρου «καθαρός» στους Ναρκομανείς Ανώνυμους. Καθώς όμως μένουμε καθαροί και δουλεύουμε τα Δώδεκα Βήματα, ανακαλύπτουμε ένα άλλο είδος «καθαρότητας». Είναι αυτό που νιώθουμε μέσα μας όταν παραδεχόμαστε την αλήθεια για τον εθισμό μας, αντί να παραμένουμε σε άρνηση. Είναι αυτή η αίσθηση της δεύτερης ευκαιρίας, που μας δίνεται όταν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τα σφάλματά μας και επανορθώνουμε γι’ αυτά. Είναι η ζωτική ενέργεια που νιώθουμε όταν εφαρμόζουμε εκείνες τις πνευματικές αρχές που ανακαλύπτουμε αναζητώντας τη θέληση μιας Ανώτερης Δύναμης για μας. Όταν εφαρμόζουμε τις αρχές του προγράμματος σε όλες μας τις υποθέσεις, δεν έχουμε λόγο να νιώθουμε «βρώμικοι» για τον εαυτό μας και για τον τρόπο που ζούμε. Ζούμε επιτέλους καθαροί και είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό.
Μια τέτοια ζωή νομίζαμε ότι ήταν για τους «ξενέρωτους». Σήμερα, το να ζούμε καθαροί δεν είναι απλά επιλογή, είναι για μας μονόδρομος.
