Την πρώτη φορά που ακούσαμε ότι πρέπει να δράσουμε «σαν να το πιστεύουμε», πολλοί από εμάς αντιδράσαμε λέγοντας: «Μα αυτό δεν είναι ειλικρινές! Νόμιζα ότι στους Ναρκομανείς Ανώνυμους πρέπει να είμαστε πάντα ειλικρινείς με τα συναισθήματά μας.»
Ίσως θα έπρεπε να θυμηθούμε πώς ήμασταν όταν ήρθαμε στο πρόγραμμα. Μπορεί να μην πιστεύαμε στον Θεό, παρ’ όλα αυτά προσευχόμασταν. Ή μπορεί να μην ήμασταν σίγουροι ότι το πρόγραμμα θα δούλευε για μας, αλλά συνεχίσαμε να πηγαίνουμε στις συγκεντρώσεις άσχετα από το τι πιστεύαμε. Εξακολουθούμε να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο στην πορεία της ανάρρωσης. Για παράδειγμα, μπορεί να μας πανικοβάλλει η πολυκοσμία, αλλά αν οπλιστούμε με αυτοπεποίθηση και τολμήσουμε, και θα νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας και θα διαπιστώσουμε ότι δεν μας τρομάζουν πια τόσο τα πλήθη.
Κάθε τι που κάνουμε σε αυτή την κατεύθυνση, μας φέρνει πιο κοντά στο να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Με κάθε θετική αλλαγή που κάνουμε μεγαλώνει η αυτοεκτίμησή μας. Συνειδητοποιούμε ότι, όταν λειτουργούμε με ένα διαφορετικό τρόπο, αρχίζουμε να σκεφτόμαστε και διαφορετικά. Δρώντας «σαν να…», αλλάζει και ο τρόπος σκέψης μας προς το καλύτερο.
