Είναι σχετικά εύκολο να δεχτούμε τα πράγματα που μας αρέσουν∙ μ’ αυτά που δεν μας αρέσουν είναι που δυσκολευόμαστε. Ακόμα κι αν ξαναφτιάχναμε τον κόσμο και τους άλλους ανθρώπους σύμφωνα με το γούστο μας, λύση δεν θα βρίσκαμε. Εδώ που τα λέμε, η ιδέα ότι έφταιγε όλος ο κόσμος για τα προβλήματά μας ήταν κάτι που μας κρατούσε στη χρήση και παραλίγο να μας σκοτώσει.
Δουλεύοντας τα Βήματα, αρχίζουμε να κάνουμε στον εαυτό μας επώδυνες ερωτήσεις όσον αφορά το ρόλο που παίζαμε, ώστε να καταντήσει η ζωή μας όπως κατάντησε. Στις περισσότερες περιπτώσεις, διαπιστώσαμε ότι αυτό που χρειαζόταν να αλλάξει ήταν η δική μας στάση και οι δικές μας πράξεις, όχι τα μέρη, οι καταστάσεις και οι άνθρωποι γύρω μας.
Στην ανάρρωση, προσευχόμαστε για τη σοφία να γνωρίζουμε τη διαφορά μεταξύ αυτών που μπορούν να αλλάξουν και εκείνων που δεν μπορούν να αλλάξουν. Στη συνέχεια, αφού δούμε την πραγματικότητά μας κατάματα, προσευχόμαστε να βρούμε την προθυμία να αλλάξουμε τον εαυτό μας.
