Όταν έρχεται η ώρα που είμαστε απόλυτα έτοιμοι να μας αφαιρεθούν τα ελαττώματα του χαρακτήρα, πολλοί από εμάς νιώθουμε ότι είναι η καταλληλότερη στιγμή. Παραδόξως, τότε είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Όσο περισσότερο παλεύουμε να απαλλαγούμε από κάποιο συγκεκριμένο ελάττωμα, τόσο πιο δυνατό φαίνεται να γίνεται. Χρειάζεται αληθινή ταπεινοφροσύνη για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε ανίσχυροι μόνο απέναντι στον εθισμό μας, αλλά και στα ελατώμματα του χαρακτήρα μας.
Τελικά συνειδητοποιούμε ότι το Έβδομο Βήμα δεν μας λέει να κάνουμε εμείς την προσπάθεια να απαλλαγούμε από τις ατέλειές μας, αλλά να ζητήσουμε από την Ανώτερή μας Δύναμη να μας απαλλάξει από αυτές. Το περιεχόμενο της καθημερινής μας προσευχής αρχίζει να αλλάζει. Έχοντας παραδεχτεί ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε την τελειότητα, παρακαλούμε την Ανώτερή μας Δύναμη να κάνει για μας αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας. Και περιμένουμε.
Για πολλές μέρες μπορεί να παραμείνουμε στο ίδιο ακριβώς σημείο. Ίσως να μην ανακουφιστούμε άμεσα και ολοκληρωτικά από τα ελαττώματά μας, αλλά συχνά βλέπουμε μια λεπτή αλλαγή στο πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τους άλλους. Μέσα από το Έβδομο Βήμα γινόμαστε σιγά σιγά λιγότερο επικριτικοί με τους γύρω μας. Τώρα ξέρουμε ότι πολλοί απ’ αυτούς, όπως κι εμείς, παλεύουν με δικές τους ατέλειες που θα ήθελαν όσο τίποτε άλλο να ξεφορτωθούν. Ξέρουμε ότι, ακριβώς όπως κι εμείς, είναι ανίσχυροι απέναντι στα δικά τους ελαττώματα. Αναρωτιόμαστε αν κι αυτοί προσεύχονται να τους αφαιρεθούν τα δικά τους ελαττώματα.
Η ταπεινοφροσύνη μας βοηθάει να βλέπουμε τους άλλους όπως μαθαίνουμε να βλέπουμε και τον εαυτό μας: με συμπόνια. Παρατηρώντας τους άλλους και τον εαυτό μας, έρχεται η στιγμή που επιτέλους καταλαβαίνουμε.
