Όταν πρωτοήρθαμε στο ΝΑ, πολλοί από εμάς δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα να δεχτούμε τις πνευματικές αρχές αυτού του προγράμματος – και με το δίκιο μας. Με όποιο τρόπο κι αν είχαμε προσπαθήσει να ελέγξουμε τον εθισμό μας, ανακαλύπταμε συνεχώς ότι είμαστε ανίσχυροι απέναντί του. Θυμώναμε κι αντιδρούσαμε όταν κάποιος μας έλεγε ότι υπάρχει ελπίδα και για μας, επειδή νομίζαμε ότι ξέραμε τι παίζει. Οι πνευματικές αρχές μπορεί να είχαν θέση στη ζωή άλλων ανθρώπων, αλλά όχι στη δική μας.
Άσχετα από το αν αδιαφορούσαμε ή αντιδρούσαμε όταν ακούγαμε για πνευματικές αρχές, υπήρχε κάτι που μας έλκυε στο ΝΑ. Εκεί συναντήσαμε κι άλλους ναρκομανείς. Είχαν περάσει καταστάσεις που είχαμε περάσει κι εμείς, είχαν βιώσει ανισχυρότητα και απελπισία, παρόλα αυτά είχαν βρει έναν τρόπο να σταματήσουν τη χρήση, να ζουν καθαροί και να απολαμβάνουν τη ζωή τους. Μιλούσαν για τις πνευματικές αρχές που τους είχαν δείξει ένα νέο τρόπο ζωής στην ανάρρωση. Για αυτούς, οι αρχές δεν ήταν κάτι το θεωρητικό, αλλά κάτι το οποίο είχε πρακτική εφαρμογή στη ζωή τους. Από την πλευρά μας ήταν λογικό να είμαστε επιφυλακτικοί, αλλά οι αρχές για τις οποίες μιλούσαν τα μέλη του ΝΑ έμοιαζαν όντως να λειτουργούν.
Το ότι το παραδεχτήκαμε αυτό, δεν σήμαινε ότι αυτόματα υιοθετήσαμε οτιδήποτε πνευματικό ακούσαμε να λέγεται στο ΝΑ. Μας πέρασε όμως από το μυαλό ότι, αν αυτές οι αρχές είχαν δουλέψει για άλλους, ίσως υπήρχε μια πιθανότητα να δουλέψουν και για μας. Για αρχή, αυτό ήταν αρκετό.
