Όταν ήρθαμε στην πρώτη μας συγκέντρωση στο ΝΑ, πολλοί από εμάς δεν είχαμε πια πού αλλού να πάμε. Ήταν αδύνατο να συνεχίσουμε να κάνουμε χρήση. Πνευματικά ήμασταν χρεωκοπημένοι. Οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν εντελώς απομονωμένοι από τους ανθρώπους και δεν βρίσκαμε πια τίποτα στη ζωή που να έχει νόημα. Μπαίνοντας στην ανάρρωση, δεν καταλάβαμε ότι ήμασταν πλέον σε ένα δρόμο όπου όλα ήταν πιθανά.
Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο μόνο και μόνο το γεγονός ότι δεν πίναμε. Βλέποντας όμως άλλους ναρκομανείς να δουλεύουν τα Βήματα και να εφαρμόζουν αυτές τις αρχές στη ζωή τους, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι η ανάρρωση είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το να μένουμε απλά καθαροί. Βλέπαμε ότι οι φίλοι μας στο ΝΑ είχαν κάνει αλλαγές στη ζωή τους. Είχαν κάνει σχέση με έναν Θεό της δικής τους κατανόησης. Ήταν πλέον υπεύθυνα μέλη της αδελφότητας και της κοινωνίας. Είχαν βρει νόημα στη ζωή τους. Αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι όλα αυτά είναι δυνατά και για μας.
Καθώς συνεχίζουμε το ταξίδι στην ανάρρωση, μπορεί να χάσουμε το δρόμο μας από έλλειψη ανεκτικότητας, ανειλικρίνεια ή εφησυχασμό. Όταν συμβεί αυτό θα χρειαστεί να το αναγνωρίσουμε σύντομα, για να ξαναμπούμε στην πορεία που οδηγεί στην ελευθερία και την ωριμότητα.
