Καθώς προχωράμε στην ανάρρωση, συχνά θυμόμαστε τι ήταν αυτό που μας έφερε αρχικά στους Ναρκομανείς Ανώνυμους και έτσι μπορούμε να εκτιμήσουμε το πόσο η ζωή μας έχει βελτιωθεί. Δε χρειάζεται πια να φοβόμαστε τις σκέψεις μας. Όσο περισσότερο εξασκούμε την προσευχή και την περισυλλογή, τόσο περισσότερο βρίσκουμε ηρεμία και την αίσθηση ότι είμαστε σε καλό δρόμο. Η ησυχία και η γαλήνη που βιώνουμε τις στιγμές της σιωπής επιβεβαιώνουν ότι ικανοποιούνται οι πιο σημαντικές μας ανάγκες, που είναι οι πνευματικές.
Είμαστε σε θέση να συμπονάμε άλλους ναρκομανείς και κατ’ αυτόν τον τρόπο αφυπνίζεται η συνείδησή μας. Μαθαίνουμε να μην κρίνουμε τους άλλους και είμαστε ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας. Όταν ερχόμαστε σε επαφή με την πνευματικότητά μας, αισθανόμαστε τον «Θεό μέσα μας» και βλέπουμε ότι είμαστε σε αρμονία με μια Δύναμη μεγαλύτερη από εμάς.
