Στην αρχή της ανάρρωσης, πολλοί από εμάς είχαμε δυσκολία να αναγνωρίσουμε τις μνησικακίες μας. Ενώ δουλεύαμε το Τέταρτό μας Βήμα, μετά από πολλή και βαθιά σκέψη, αποφασίσαμε τελικά ότι εμείς δεν είχαμε καμιά μνησικακία. Ίσως να είχαμε πείσει τον εαυτό μας ότι εμείς δεν είμαστε και τόσο άρρωστοι.
Αυτού του είδους η άρνηση των μνησικακιών μας δεν είναι ηθελημένη. Προέρχεται από τη φύση του εθισμού μας. Τα περισσότερα από τα συναισθήματά μας ήταν θαμμένα και μάλιστα βαθιά. Μετά από κάποιο καιρό στην ανάρρωση αναπτύσσουμε μια καινούργια κατανόηση του τι μας συμβαίνει. Εκείνα τα συναισθήματα που ήταν βαθιά θαμμένα αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια, και οι μνησικακίες που νομίζαμε ότι δεν έχουμε ξαφνικά γίνονται συνειδητές.
Καθώς εξετάζουμε αυτές τις μνησικακίες, ίσως μπούμε στον πειρασμό να μείνουμε κολλημένοι σε μερικές από αυτές, ειδικά αν πιστεύουμε ότι είναι δικαιολογημένες. Αλλά αυτό που χρειάζεται να θυμόμαστε, είναι ότι οι δικαιολογημένες μνησικακίες προκαλούν την ίδια βλάβη, όπως όλες οι άλλες.
Όσο μεγαλώνει η συνειδητοποίηση των ελαττωμάτων μας, τόσο μεγαλώνει η ευθύνη μας στο να μάθουμε να τα αφήνουμε. Δεν χρειάζεται πια να εμμένουμε στις μνησικακίες μας. Θέλουμε να απαλλαγούμε από ό,τι μας καταπιέζει, ώστε να βρούμε την ελευθερία που χρειαζόμαστε για να αναρρώσουμε.
