Όταν κάναμε χρήση, οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούσαμε ή δεν θέλαμε να νιώσουμε και πολλά συναισθήματα. Όταν ήμασταν χαρούμενοι, πίναμε για να νιώσουμε ακόμα περισσότερη χαρά. Όταν ήμασταν θυμωμένοι ή σε κατάθλιψη, πίναμε για να κουκουλώσουμε αυτά τα συναισθήματα. Ακολουθώντας αυτό το μοτίβο καθ’ όλη τη διάρκεια της χρήσης μας, μπερδευτήκαμε τόσο πολύ που χάσαμε κάθε επαφή με τα συναισθήματά μας.
Μετά από κάποιο καιρό στην ανάρρωση, τα συναισθήματα που είχαμε καταπιέσει αρχίζουν ξαφνικά να βγαίνουν στην επιφάνεια. Ίσως ανακαλύψουμε ότι μας είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε τα συναισθήματά μας. Αυτό που εμείς βιώνουμε ως οργή ίσως είναι απλά απογοήτευση. Αυτό που αναγνωρίζουμε ως βαριά κατάθλιψη μπορεί να είναι απλά λύπη. Σε αυτές τις καταστάσεις χρειάζεται να ζητήσουμε βοήθεια από τον υποστηρικτή μας ή από άλλα μέλη. Αντί να το βάλουμε στα πόδια, αντιμετωπίζουμε τα συναισθήματά μας πηγαίνοντας στις συγκεντρώσεις και μιλώντας γι’ αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας.
