Όταν κάναμε χρήση, η αλήθεια ήταν ότι πολλοί από εμάς φοβόμασταν για το μέλλον και για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Κι αν μας δένανε; Κι αν μας διώχναν απ’ τη δουλειά; Κι αν πέθαινε ο/η σύντροφός μας; Κι αν χρεωκοπούσαμε; Και ούτω καθ’ εξής. Το συνηθίζαμε να ξοδεύουμε ώρες ή και μέρες ολόκληρες σκεφτόμενοι τι θα μπορούσε να συμβεί. Κάναμε φανταστικούς διαλόγους στο κεφάλι μας, δημιουργούσαμε σενάρια χωρίς να έχει αναγκαστικά συμβεί κάτι και με βάση αυτά λειτουργούσαμε. Αυτός ο τρόπος μας οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια σε απογοήτευση, ξανά και ξανά.
Όταν ακούμε άλλους να μοιράζονται στις συγκεντρώσεις μαθαίνουμε ότι ζώντας στο εδώ και τώρα κι όχι στον κόσμο του «κι αν…;» είναι ο μόνος τρόπος για να μην προδικάζουμε ένα απαισιόδοξο και καταστροφικό μέλλον. Μόνο την πραγματικότητα μπορούμε να διαχειριστούμε σήμερα· δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τα τρομακτικά σενάρια που κάνουμε για το μέλλον.
Το να φτάσουμε να πιστεύουμε ότι η Ανώτερή μας Δύναμη μας επιφυλάσσει το καλύτερο, είναι ένας τρόπος να ξεπεράσουμε το φόβο μας. Ακούμε στις συγκεντρώσεις ότι η Ανώτερή μας Δύναμη δεν θα μας δώσει περισσότερα απ’ όσα αντέχουμε μέσα στη μέρα μας. Και γνωρίζουμε από την εμπειρία μας ότι, αν το ζητήσουμε, ο Θεός της κατανόησής μας σίγουρα θα μας φροντίσει. Μένουμε καθαροί μέσα από διάφορες καταστάσεις δουλεύοντας το πρόγραμμα, με την πίστη ότι μια Δύναμη μεγαλύτερη από εμάς θα μας φροντίσει. Κάθε φορά που το κάνουμε αυτό, φοβόμαστε όλο και λιγότερο το τι θα μπορούσε να συμβεί και νιώθουμε λίγο πιο άνετα με τη ζωή ως έχει.
