Όταν εμπιστευόμαστε ανθρώπους παίρνουμε ένα ρίσκο. Οι άνθρωποι φημίζονται για το πόσο εύκολα ξεχνούν και για το ότι είναι αναξιόπιστοι και ατελείς. Οι περισσότεροι από εμάς ερχόμαστε από έναν κόσμο όπου η προδοσία και η σκληρότητα μεταξύ φίλων ήταν συχνά φαινόμενα. Ακόμα και οι πιο αξιόπιστοι φίλοι μας δεν ήταν και τόσο αξιόπιστοι. Όταν πια φτάσαμε στο ΝΑ, οι περισσότεροι από εμάς είχαμε ήδη πολλές εμπειρίες που διαμόρφωσαν την πεποίθησή μας ότι οι άνθρωποι δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης. Η ανάρρωση, όμως, απαιτεί να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους. Αντιμετωπίζουμε το εξής δίλημμα: οι άνθρωποι δεν είναι πάντα άξιοι εμπιστοσύνης, όμως εμείς πρέπει να τους εμπιστευθούμε. Πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό, κουβαλώντας τόσες καταγραφές απο το παρελθόν;
Κατ’ αρχήν, υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι αυτά που ίσχυαν στον ενεργό εθισμό δεν ισχύουν στην ανάρρωση. Οι περισσότεροι φίλοι μας στην ανάρρωση κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να ζουν σύμφωνα με τις πνευματικές αρχές που μαθαίνουμε στο πρόγραμμα. Στη συνέχεια, υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι ούτε εμείς είμαστε 100% αξιόπιστοι. Είναι σίγουρο ότι όλο και κάποιον θα απογοητεύσουμε στη ζωή μας, όσο και αν προσπαθήσουμε να μη συμβεί κάτι τέτοιο. Τέλος, το πιο σημαντικό όλων είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι ζωτικής σημασίας για μας το να εμπιστευθούμε άλλους ναρκομανείς στην ανάρρωση. Εδώ παίζεται η ζωή μας και ο μόνος τρόπος να παραμείνουμε καθαροί είναι να εμπιστευθούμε αυτούς τους τύπους με τις καλές προθέσεις που, ομολογουμένως, δεν είναι τέλειοι.
