Κατά καιρούς, ακούμε σε κεντρικά μοιράσματα να λένε ότι στην πραγματικότητα δεν έχουν κατανοήσει ακόμα τις πνευματικές αρχές. Μας λένε ότι αν μπορούσαμε να ακούσουμε αυτά που λέει το κεφάλι τους, θα μέναμε άναυδοι από την τρέλα που ακόμα κουβαλάνε. Μας λένε ότι, όσο περνάει ο καιρός στην ανάρρωση, τόσο λιγότερα ξέρουν. Και αμέσως μετά, ο ίδιος άνθρωπος μας λέει για τις πολύ μεγάλες αλλαγές που έχει φέρει η ανάρρωση στη ζωή του. Από την απόλυτη απελπισία έχει περάσει σε μια ελπίδα που δεν τον προδίδει, από την ανεξέλεγκτη χρήση έχει περάσει στην πλήρη αποχή, και από τη μόνιμη ακυβερνησία έχει πάρει την ευθύνη της ζωής του δουλεύοντας τα Δώδεκα Βήματα των Ναρκομανών Ανωνύμων. Τι ισχύει τελικά; Αναρρώνουμε ή όχι;
Ίσως νομίζουμε ότι δείχνουμε ευγνώμονες ή ταπεινοί όταν παίζουμε επιδέξια το ρόλο του ανθρώπου που έχει αλλάξει εντελώς η ζωή του. Η αλήθεια είναι ότι αδικούμε το πρόγραμμα όταν παίρνουμε εμείς τα εύσημα για το θαύμα που έχει συμβεί στη ζωή μας. Αδικούμε, όμως, εξίσου τον εαυτό μας και αυτούς που μας ακούνε όταν δεν αναγνωρίζουμε πόσο μεγάλο είναι αυτό το θαύμα.
Πράγματι αναρρώνουμε. Αν δυσκολευόμαστε να δούμε το θαύμα της ανάρρωσης, ας ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια μας. Η ανάρρωση είναι πραγματική και εφικτή στους Ναρκομανείς Ανώνυμους: τη βλέπουμε στα παλιά μέλη, στους νεοφερμένους που γεμίζουν τα δωμάτια και, πάνω από όλα, στον ίδιο μας τον εαυτό. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να ανοίξουμε τα μάτια μας.
