Το σήμα κατατεθέν του ενεργού εθισμού είναι η αρνητική στάση απέναντι στα πάντα. Για ό,τι και να συνέβαινε στη ζωή μας, κάτι ή κάποιος έφταιγε. Μας είχε γίνει δεύτερη φύση το να κατηγορούμε τους άλλους για τις ατέλειές μας. Στην ανάρρωση ένα από τα πρώτα πράγματα που προσπαθούμε να αναθεωρήσουμε είναι η στάση μας απέναντι στη ζωή. Διαπιστώνουμε ότι η ζωή κυλάει πιο εύκολα όταν αφήνουμε τον αρνητικό μας τρόπο σκέψης και υιοθετούμε κάποιες θετικές αρχές.
Στη χρήση, όπου και αν πηγαίναμε κουβαλούσαμε έναν αρνητισμό, αλλά πολύ συχνά τον κουβαλάμε και στα δωμάτια των Ναρκομανών Ανωνύμων. Πώς αλλάζει η στάση μας απέναντι στη ζωή; Ξεκινάμε αλλάζοντας τις πράξεις μας. Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται.
Για αρχή, παρατηρούμε τον τρόπο με τον οποίο μιλάμε. Πριν ανοίξουμε το στόμα μας, κάνουμε στον εαυτό μας μερικές απλές ερωτήσεις: Αυτό που πρόκειται να πω, έχει να κάνει με το πρόβλημα ή με τη λύση; Αυτό που έχω να πω, είμαι σε θέση να το εκφράσω ευγενικά; Έχω να μιλήσω για κάτι συγκεκριμένο ή μήπως αυτά που θα πω είναι γενικά και αόριστα και δεν απευθύνονται σε κανέναν, άρα μπορώ και να μην τα πω; Μήπως μιλάω μόνο και μόνο γιατί μου αρέσει να με ακούω; Τελικά, οι «σοφίες» που λέω έχουν κάποιο σκοπό;
Η στάση μας εκφράζεται μέσα από τις πράξεις μας. Συχνά δεν έχει σημασία τι λέμε, αλλά ο τρόπος που το λέμε. Καθώς μαθαίνουμε να δίνουμε αξία στον τρόπο με τον οποίο μιλάμε, παρατηρούμε ότι γίνεται πιο θετική και η στάση μας απέναντι στη ζωή.
